مردم از یک خشکسالى گذشته بودند و مى‏خواستند از میوه‏هاى تازه استفاده کنند.رها کردن میوه و سایه بعد از آن خشکسالى و در آن گرماى کشنده و راه دراز مدینه به‏ شام را پیش گرفتن کار آسانى نبود.زمینه براى کارشکنى منافقین کاملا فراهم شد. ولى نه آن گرما و نه آن خشکسالى و نه کارشکنیهاى منافقان،هیچ کدام نتوانست‏ مانع فراهم آمدن و حرکت کردن یک سپاه سى هزار نفرى براى مقابله با حملهء احتمالى رومیان بشود. راه صحرا را پیش گرفتند و آفتاب بر سرشان آتش مى‏بارید.مرکب و آذوقه به‏ حد کافى نبود.خطر کمبود آذوقه و وسیله و شدت گرما کمتر از خطر دشمن نبود. بعضى از سست ایمانان در بین راه پشیمان شدند.ناگهان مردى به نام کعب بن مالک‏ برگشت و راه مدینه را پیش گرفت.اصحاب به رسول خدا گفتند:«یا رسول اللََّه!کعب بن‏ مالک برگشت.»فرمود:«ولش کنید،اگر در او خیرى باشد خداوند به زودى او را به‏ شما برخواهد گرداند،و اگر نیست خداوند شما را از شر او آسوده کرده است.». طولى نکشید که اصحاب گفتند:«یا رسول اللََّه!مرارة بن ربیع نیز برگشت.»رسول‏ اکرم فرمود:«ولش کنید،اگر در او خیرى باشد خداوند به زودى او را به شما برمى‏گرداند،و اگر نباشد خداوند شما را از شر او آسوده کرده است.». مدتى نگذشت که باز اصحاب گفتند:«یا رسول اللََّه!هلال بن امیه هم برگشت.» رسول اکرم همان جمله را که در مورد آن دو نفر گفته بود تکرار کرد. در این بین شتر ابوذر که همراه قافله مى‏آمد از رفتن باز ماند.ابوذر هرچه‏ کوشش کرد که خود را به قافله برساند میسر نشد.ناگهان اصحاب متوجه شدند که‏ ابوذر هم عقب کشیده،گفتند:«یا رسول اللََّه!ابوذر هم برگشت.»باز هم رسول اکرم با خونسردى فرمود:«ولش کنید،اگر در او خیرى باشد خدا او را به شما ملحق‏ مى‏سازد،و اگر خیرى در او نیست خدا شما را از شر او آسوده کرده است.». ابوذر هرچه کوشش کرد و به شترش فشار آورد که او را به قافله برساند،ممکن‏ نشد.از شتر پیاده شد و بارها را به دوش گرفت و پیاده به راه افتاد.آفتاب به شدت‏ بر سر ابوذر مى‏تابید.از تشنگى له له مى‏زد.خودش را از یاد برده بود و هدفى جز رسیدن به پیغمبر و ملحق شدن به یاران نمى‏شناخت.همان‏طور که مى‏رفت،در گوشه‏اى از آسمان ابرى دید و چنین مى‏نمود که در آن سمت بارانى آمده است.راه‏ خود را به آن طرف کج کرد.به سنگى برخورد کرد که مقدار کمى آب باران در آنجا جمع شده بود.اندکى از آن چشید و از آشامیدن کامل آن صرف نظر کرد،زیرا به‏ خاطرش رسید بهتر است این آب را با خود ببرم و به پیغمبر برسانم،نکند آن‏ حضرت تشنه باشد و آبى نداشته باشد که بیاشامد.آبها را در مشکى که همراه داشت‏ ریخت و با سایر بارهایى که داشت به دوش کشید.با جگرى سوزان پستیها و بلندیهاى زمین را زیر پا مى‏گذاشت،تا از دور چشمش به سیاهى سپاه مسلمین‏ افتاد؛قلبش از خوشحالى تپید و به سرعت خود افزود. از آن طرف نیز یکى از سپاهیان اسلام از دور چشمش به یک سیاهى افتاد که به‏ سوى آنها پیش مى‏آمد. به رسول اکرم عرض کرد:«یا رسول اللََّه!مثل اینکه مردى از دور به طرف ما مى‏آید.». رسول اکرم:«چه خوب است ابوذر باشد.»
سیاهى نزدیکتر رسید،مردى فریاد کرد:«به خدا خودش است،ابوذر است.». رسول اکرم:«خداوند ابوذر را بیامرزد،تنها زیست مى‏کند،تنها مى‏میرد،تنها محشور مى‏شود.». رسول اکرم ابوذر را استقبال کرد،اثاث را از پشت او گرفت و به زمین گذاشت. ابوذر از خستگى و تشنگى بى‏حال به زمین افتاد. رسول اکرم:«آب حاضر کنید و به ابوذر بدهید که خیلى تشنه است.». ابوذر:«آب همراه من هست.». -آب همراه داشتى و نیاشامیدى؟!. -آرى،پدر و مادرم به قربانت،به سنگى برخوردم دیدم آب سرد و گوارایى‏ است.اندکى چشیدم،با خود گفتم از آن نمى‏آشامم تا حبیبم رسول خدا از آن‏ بیاشامد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: